Öyle bir kazık yemişsin ki, bırak sindirmeyi, bir ucu hala ağzından sarkıyor! Konuşamıyorsun bile, sadece, zar zor nefes alıyorsun bıraktığı aralıktan. Öyle bir koymuş ki sana yapılanlar, kapanması mümkün değil o hesabın! Sahip olduğun herşeyi kaybettiğine inanmış, harabeye dönmüşsün. Hayata bakışın değişmiş, önceliklerin, inandıkların, doğruların… Her biri, yerini sana ait olmayan, sana yakışmayanlara bırakmış!
Güven çıkıp gitmiş hayatından, içtenlik, açıklık, hepsi birden ve hepsi aynı anda çıkıp gitmiş. Sevgi dolu kocaman kalbin tuzla buz olmuş, başka türlü atıyor artık, hızlı hızlı, hırçın, kızgın, ritmi bozulmuş! Bile bile değişmiş, yalnızlığa sığınmışsın. Sadece sana bu kazığı atana değil, atabilme ihtimali olan herkese -yani herkese- karşı savunmaya geçmişsin. Kalbini, ruhunu, gözünü kapatmışsın.
Sen, olan biteni maziye gömmek, hayata olduğun yerden devam etmek isterken, gerçek, her geçen gün daha net, daha ayrıntılı olarak dikilmiş karşına “Buradayım, yaşandım ben, yok sayamazsın!” dercesine... Sen bıkmış, unutmak, gerekirse affetmek istemişsin, ama gerçek, bir an olsun izin vermemiş uğradığın haksızlığı öylece kabullenip, geleceğe bakmana. Öyle bir kazık yemişsin ki zaten, geçmişini mahvetmekle kalmamış, geleceğini de almış elinden! Hayallerini, umutlarını, her şeyini…
Gün olmuş, beddualar etmişsin korkarak, biraz batıl inanç, biraz inanç… “Ya gerçekten yedi yıl dolaşıp beni bulursa!” veya “günahtır!” diyerek çok ileri gitmemiş, orta karar beddualar seçmişsin. Karma demişsin sonra, ona kafa yormuşsun bir süre. Ve beklemeye başlamışsın, herkes er geç hak ettiğini bulur diye… İnanmışsın böyle olacağına, o inanca tutunmuşsun sıkı sıkı.
Bir gün, herkes yaptığının bedelini öder! Kimse senin hayatına bir anda girip, en güvendiğin, en sevdiğin olup, sonra birdenbire, hiçbir şey olmamışçasına, hiçbir şey hissetmeden ve senin de hissetmeyeceğini düşünerek, arkasına bile bakmadan çekip gidemez! Ve kimse, sana tüm yaşattıkları, senden tüm aldıkları yanına kar kalarak, hiçbir zorluk çekmeden, hiç zarar görmeden hayatına devam edemez!
İnanmışsın buna, beklemeye devam etmişsin sabırla, bir gün herkes yaptığının bedelini öder. Pişmanlıkla öder, acı çeker öder, mutsuz olur öder, herkeste seni görür, her tende seni arar öder, bir gün mutlaka, bir şekilde öder!
Bekliyorsun hala…
Aylar geçiyor, mevsimler, yıllar geçiyor, bekliyorsun. “Bir gün mutlaka”, “pişman olacak”, “ağlayacak”, “mutsuz olacak”, “koşa koşa bana gelecek”, “inançlarım”, “karma”, “dualarım”, “geçmişim, geleceğim”, bekliyorsun...
Çok beklersin! Ben de kandırdım seni, başlığı sona bıraktım:
Kapanmamış Hesap Yoktur!
********************************************************************************
Bu yazıyı beğendiyseniz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder